<<Սերն  այն  չէ, ինչ  մարդիկ  սովոր  են  անվանել  սեր, այսինքն` շոշափել  առարկայականը...Սեր  չէ  կինը, որի  հետ  խոսում  ենք, բացատրվում, վիճում` նորից  վիճելու  ու  նորից  հաշտվելու  համար...Սեր  չէ  կինը, որին  գրկում  ենք,  համբուրում, պաշտում, որպեսզի  վայելենք  ու  վայելում  ենք, որպեսզի  ապականենք...Ոչ, դա  չէ  սերը...Սերը  երազ  է  ու  երազ  էլ  պետք  է  թողնել...Սերը  հավիտենական  է, անջնջելի, անմոռանալի, բայց  և...անճաշակելի...Այն  մի  շող  է, որը  չի  մարում, բայց  և`  չի  որսվում, որպես  թռչուն...մի  գաղափար, որը  չի  հնանում, բայց  և`  չի  գործադրվում, ինչպես  մարմնավոր  վայելքի  միջոց...մի  միտք, որը  չի  յուրացվում  և  մարմնանում...Սոսկալի  է  նրա  պահանջը, բայց  և`  հաճելի, անսահման  հաճելի  և  անսահման  թունավոր...Պայքարել` երբեք  չհաղթելու  ու  ձգտել` երբեք  չհասնելու  համար...Այն  դրամա  չէ, որն  ունի  հանգույց, ընթացք  ու  վախճան...Դա  մի  տրագեդիա  է` առանց  միջարարների  ու  դադարների...Այն  ունի  միայն  սկիզբ  և  երբեք` վախճան, միայն  ծնունդ  և  երբեք`  մահ ...>> / Շիրվանզադեից հոգեհարազատ տողեր /




     ՍԵՐ ...իմաստ, որը  փնտրում  է  անկեղծության  փոխադարձություն  և  ապագա  կյանք ...




     Մի  գուցե  ձեր  վիշտը  թեթևացնեմ  իմ  հետաքրքրությամբ ?...Կարող եմ  ձեզ  որևէ  հոգեկան  օգնություն  պարգևել ?...Ինչ  եմ  ես  ձեզ  համար  ...իհարկե, մի  երեխա, որը  դյութվել  է  գեղեցկության  փայլից, բարոյական  արժանիքներից...Դուք  ուրիշ  բան  չեք  կարող  անել, քան  քայլել  իմ  հոգու  ծաղիկների  վրայով, իսկ  իմ  ողջ  երջանկությունը  կլինի  տեսնել, թե  ինչպես  են  դրանք  տրորվում  ձեր  ոտքերի  տակ...Մի  թե  ամենաթույլ  զգացմունքը  կարող  է  հաղթել  ամենաուժեղին ?...
     Սիրահարված  մարդը  ձուլվում  է  սիրո  առարկայի  հետ  ու  հավիտենական  երազի  մեջ  ընկնելով`  սավառնում  աշխարհի  վրա, աստղալից  ու  երջանիկ  երկնքի  խորհրդավոր  միայնության  տակ...  Օրորվում  ` հեռու  բոլոր  շշուկներից...ամփոփվելով  ու  շոգիանալով  այնտեղ ...