Երիտասարդ  հասակում  մարդիկ  ապրում  են  ոչ  այնքան  սրտի   պահանջներով, որքան` կրքով ...Նրանք  կարող  են  սիրել  հեռվից` նամակներով, խոհերով, զմայլագին  երազներով ...որովհետև  զգում  են, որ  կյանքը  դեռ  առջևում  է :Ծեր  հասակում  սերը  դառնում  է  հիվանդի  սովորություն, հոգու  վիրակապ, իսկ  հոգին , ունենալով  միայն  մեկ  թև , այնպես  բարձր  չի  սավառնում  իդեալի  մեջ ...Սիրտն  այդ  ժամանակ  չունի  զմայլանքներ, այլ  ունի  միայն  եսասիրական  պահանջներ ...Չպետք  է  ժամանակ  կորցնել  վայելելու  համար  այն, ինչ  դեռ  մնում  է  քեզ  համար ...

     Կյանքը  մի  անհեթեթ  իրարանցում  է ...Այն  նման  է  փրփուրի , թթխմորի , մի բանի, որը  շարժվում  է  և  կարող  է շարժվել ...մի  րոպե , մի  ժամ , մի  տարի ,հարյուր  տարի , բայց  դատապարտված  է  ի  վերջո  դադարելու ...

     Մարդը  բնականից  խաղամոլ  է , իսկ  կյանքը  նրա  ամենախոշոր  խաղագումարն  է ...

     Երբ  կյանքը  մեկ  մազից  է  կախված , ապա  դա  յուրահատուկ  գրգիռ  է  հաղորդում  մարդուն ...Որքան  մեծ  լինի  վտանգը , այնքան  մեծ  կլինի  գրգիռը ...Այդպիսով , ծայրահեղ գրգռականությունը  երկկողմանի  է  լինում . նման  մարդու  կյանքն  ավելի  հարուստ  է  ապրումներով...

    Մարդն  իսկապես  հանգստանում  է  այն  դեպքում , երբ  ձուլվում  է  շրջապատի  հետ : Իսկ  ձուլվել  կարող  է  միայն  այն  ժամանակ , երբ  նրա  հոգին  ու  բնությունը  միասին  իրար համապատասխան  ներդաշնակություն  ունեն ...