Հոգու  դողը  կաթում  է  հոգու  կամ   մարմնի  ցավից, վերքերից, կսկիծից ...


    Անհրաժեշտությունը  տրամադրության  հետ  կապ  չունի ...

    Մարդը  մի  վարագույր  է  երկաթյա,որին  կգտնես  ամեն  մի  գույնի  հետ  հարմարվելիս . նա  գիտի,թե  որ  դերում  որ  գույնի  հետ  ինչ  շոր  հագնի, դեմքի  ինչ  արտահայտություն  ընդունի...Իսկ  այդ  երկաթյա  վարագույրը  հեշտ  չի  բացել  և  մարդկանց  ներաշխարհը  ուսումնասիրել ...

    Մարդկային  կյանքի  խնդիրները  լուծելու, քո  կարծիքները  հաստատելու  համար  դու  ծախսում  ես  երիտասարդ  կյանքիդ   քաղցր  օրերը :Իսկ  այդ  օրերը  երբեք  ետ  չեն գալու...Որքան  դժվար  է  հիշել, թե  ինչպես  անցան  դրանք...Ուստի  աշխատիր  սկզբից  ևեթ  չկորցնել, քանզի  դրանք  նույնպես  գտնել  չես  կարող, ինչպես  կորցրած  խիղճը  օվկիանոսի  հատակում, կամ`կրակի  բոցերի  մեջ...

    Դու  անգիր  արա  այն  երգերը,որոնք  դուր  են  գալիս  մարդկանց...դա  մոտեցնում  է  այն  նպատակին , որին  ինքդ  ես  ձգտում, այլապես  նպատակի  իրագործումն  անհնարին  կդառնա...

    Մի  լացիր  այնտեղ, որտեղ  մարդիկ  ուրախանում  են  և  մի  ուրախացիր  այնտեղ, ուր  վիշտն  է  թագավորում, այլապես  մարդիկ  կարգելեն  անգամ  քո  շնչած  օդը...

    Կյանքի  դժվար  ուղին  հաղթահարելուց  հետո  դու  ոչ  միայն  կմարզես  միտքդ, այլ  հարուստ  փորձառություն  ձեռք  կբերես, ինչը  կլինի  վահան  կյանքի  հարձակումներից  պաշտպանվելու  համար ...

    Մարդը  նույնքան  ընդունակ  է  բարեգործություն  անելու, որքան  և` ոճիր...Նա  մարդկության  համար  մի  դև  է, նրա  հաճույքը  նման  է  բռնակալի  կացնի  հարվածին, որ  պտուղները  քաղելու  համար  տապալում  է  ծառը :

    Մարդուն  միայն  հավատարիմ  է  մահը : Ցույց  տուր  այն  մարդուն, որին  երբևէ  դավաճանել  է  մահը ...

    Մարդը  ձևացնում  է, թե  հասկացողություն  ունի, մինչդեռ` ոչ  մի  զգացմունք  էլ  չունի. նա  ավելի  շատ  զբաղված  է  մարսելով, քան` մտածելով ...